Dat heeft nog nooit iemand mij gevraagd!

In de vroege ochtend pak ik mijn tas met spullen voor de eerste gesprekken op een mooie zorglocatie. Alles uitgeprint, in kleur, op de juiste volgorde en mijn lunch bestaat uit vier dikke boterhammen met kaas. Nu kan het best zo zijn dat jij als lezer denkt: wie durft er in deze tijd nog te zeggen dat je brood eet. Nou ik, gewoon omdat ik het lekker vind, het liefst met een dikke laag roomboter. Na bijna een uur rijden ben ik op de plaats van bestemming.

Het is 8 uur in de vroege ochtend wanneer de eerste medewerker binnenkomt. Ze heeft koffie voor mij meegebracht en dat is boffen. De tijd vliegt voorbij en na een gesprek van twee uur nemen we plezierig afscheid. Ik beloof haar morgen de afgesproken documenten te mailen zodat ze zelf aan de slag kan gaan met haar NINDT. De NINDT staat voor Nu en IN De Toekomst plan. Dit is vergelijkbaar met een werkboek alleen dan, laat ik zeggen, een stukje hipper. Gewoon meer 2016.

Els
Om 10.15 gaat mijn kantoordeur voorzichtig open, of het mij al past dat ze binnenkomt. Laten we haar Els noemen. Els werkt al meer dan 5 jaar op deze locatie. Als ik naar haar profiel kijk dan valt het op dat ze laag scoort op de mate van invloed en de stress hoog is wanneer ze samenwerkt met haar collega’s. Bovendien ervaart ze een hoge werkdruk met een lage score op autonomie.

‘Wil je koffie?’, vraag ik. ‘Nee dat drink ik nooit, doe maar thee’, antwoordt Els. Gaande ons gesprek bekruipt mij het gevoel dat Els weleens hoog sensitief zou kunnen zijn en dat dit de uitslagen kan verklaren. Ik besluit haar een aantal vragen te stellen die hiermee te maken hebben.

‘Klopt het dat je snel emotioneel bent?, vraag ik. Els geeft aan snel te moeten huilen en meerdere keren per dag met tranen in haar ogen te staan. ‘Ik doe zó mijn best om niet te huilen alleen dat lukt gewoon niet!’ vertelt ze. ‘Heb je sneller last van stress bij lange werkdagen en wanneer er veel lawaai om je heen is?’ Els antwoordt: ‘Alle middagen slaap ik als ik thuiskom van mijn werk. Hier praat ik met niemand over want ik schaam mij ervoor’. ‘Heb je last van besluitenloosheid?’ ‘Brrr echt wel! Ik heb gewoon keuzestress!’ ‘En als je dan een keuze hebt gemaakt, komt het dan wel eens voor dat je alsnog het gevoel hebt dat het niet de juiste was?’ ‘Ja regelmatig!’ beaamt Els. ‘Ben je vroeger geplaagd op school?’ Zo stel ik Els nog een aantal vragen en dan vloeien de tranen en zegt ze: ‘Jij kent mij helemaal niet! Hoe kun je dit allemaal weten? Ik praat hier met niemand over. Niemand weet dit alleen mijn man!

Wie ben ik om op Els een etiket te plakken?
Ik geef aan geen etiket te willen plakken, want dat doen we naar mijn mening veel te snel. Toch verdient dit aandacht. Ik leg haar uit dat al mijn vragen passen bij mensen die hoogsensitief zijn. Dat het hoogsensitief zijn een prachtige kwaliteit is, maar wanneer de balans verstoort raakt het ook een valkuil kan zijn. Dan wordt het eerder als een last ervaren dan als een kwaliteit.

We praten samen verder over haar ingevulde profiel, ik kijk op mijn horloge en de twee uren die voor ons gesprek staan zijn omgevlogen. Werken aan haar NINDT is voorlopig nog niet aan de orde. Els geef ik de opdracht om te gaan lezen over hooggevoeligheid en haar beste vriendin te vragen hoe die het ziet na 27 jaar vriendschap en niet te vergeten haar eigen man. Samen besluiten we om op een later moment in gesprek te gaan met haar leidinggevende om te onderzoeken hoe we de stress kunnen verlagen en het werkplezier kunnen verhogen. Eerst alles maar eens rustig laten bezinken. Met veel plezier kijk ik terug op wederom een mooie werkdag.