Grenzen verleggen

Het was 9 januari zes uur in de ochtend. Ik zat klaar om mij digitaal aan te melden voor de jubileumeditie. De adrenaline schoot door mijn lijf, want ik zou en ik moest meedoen met deze wandel – en hardloopmarathon. De vijfde editie van de Slachtemarathon zou dit jaar gehouden worden op 4 juni. Er konden maximaal 13.500 wandelaars en 1.800 hardlopers meedoen. Dat wil je toch niet missen! Binnen een uur waren alle kaarten uitverkocht en ik zat er bij!!!

4 juni eindelijk is het zo ver
Op mijn startkaart staat dat mijn avontuur begint in Pietersbierum, dit is de ‘tút-en-derút’-locatie (kiss & ride), en vanaf daar brengt een bus mij naar de start. Ik controleer nog één keer of ik alles bij mij heb en daar ga ik. Door een grote geluidsinstallatie is het aftellen voor groep 11 begonnen en mijn wandelapp staat aan. Daar ga ik………………. De temperatuur stijgt snel en ik heb met mijzelf afgesproken dat ik beslist niet sneller mag lopen dan 5,4 km per uur. Dat ik ga genieten en kennis ga maken met allemaal mensen die ik niet ken. Na 20 kilometer beginnen mijn kleine teentjes te prikken, ik weet het zeker, de eerste blaren beginnen zich te ontwikkelen. De brug vlak voor Wommels lijkt plots ook steiler dan verwacht en er is één gedachte die nu naar bovenkomt, ‘maken dat ik bij de oase kom’. De oase is een rustplaats waar wandelaars kunnen luisteren naar muziek en zichzelf weer kunnen opladen voor de komende kilometers. Ik denk aan mijn werk, mijn eigen onderneming, mijn plannen om met teams te starten met Baanboetseren. In mijn tas zit een zelfgemaakt vlaggetje, een Tibetaanse gebedsvlaggetje, met daarop mijn wens. Deze geven alle wandelaars af om het op een later moment terug te vinden in één gezamenlijk groot kunstwerk. Aangekomen bij de oase vind ik een plek in de schaduw. Naast mij zit een man, zijn leeftijd schat ik op een jaar of 65. Hij heeft het zwaar. Samen kijken we ietwat verdwaasd naar een muziekband en komen samen tot de conclusie dat we het pokkeherrie vinden.

Gaat het op werk lijken?
Wanneer ik mijn telefoon pak zie ik allemaal lieve app berichten. Snel besluit ik nog een foto van mijn charmante schoenen op twitter te plaatsen voordat ik mijn tocht voortzet. Om mij heen is het stil. Naast mij kijkt een man op zijn app en roept dat het 27 graden is. Door de weilanden kronkelt de Slachte, vol in de zon met nagenoeg geen wind. Opeens denk ik aan een uitspraak die wij thuis weleens naar elkaar roepen ‘Als het op werk begint te lijken is het tijd om te stoppen’. Geniet ik nog wel? Mijn antwoord is ja! Ik besluit dapper door te stappen. Naast mij loopt een man die vraagt of hij samen met mij een stukje op mag lopen. Zijn vriend van 81 heeft net besloten om te stoppen. We praten over zijn motivatie voor het lopen van deze tocht, over zijn doelen, over grenzen verleggen en mijn Tibetaanse vlaggetje.Wat een positiviteit en een doorzettingsvermogen heeft deze man! We naderen de Kliuw, de plek waar mijn vriend, dochter en relatiegeschenk mij staan op te wachten. Er staat een stoel voor mij klaar, drinken, eten en ze schrikken van mijn oververhitte hoofd, dikke opgezette handen en verbrande kuiten. Ze vragen of het op werk gaat lijken en ik moet vreselijk lachen! Na 15 minuten rustpauze stap ik opnieuw weer dapper verder.

De Finish
‘Nog 1 kilometer’, roepen mensen die met een glas rosé in de hand onderuitgezakt in een tuinstoel aan de kant van de weg zitten. Ik roep terug dat ik het ‘gekoanstekkerij’ vind! Iedereen lacht. Ze roepen dat ik straks wel terug mag wandelen en er voor mij ook een glas klaar staat. Ik wandel onder luid applaus Reard binnen, een prachtig mooi klein dorpje waarvan ik later in de krant lees dat het duizenden mensen mocht verwelkomen en dat dit in het hele bestaan van het dorp nog nooit eerder is gebeurd. Mijn stempelkaart heeft alle stickers die het ‘Kraanvogeltje’ compleet maakt en dat betekent dat ik mijn Slachte blokje in ontvangst kan nemen. Van de opstapplaats Pietersbierum tot de finish in Reard, het was mijn eigen ‘baanboetseer proces’: gaan voor je doel, kleine aanpassingen, onderweg hulp vragen, omgaan met tijd en de herkadering van een zware tocht naar een enorme uitdaging. Ik draai nog één keer mijn stempelkaart om en zie het kraanvogeltje, het staat voor vrijheid, en ja het geeft vrijheid!